Bijenwas

Zwermbijen, de bijen die een nieuwe bijenkorf willen beginnen, eten de honing op die in hun huidige bijenkorf is opgeslagen om de bijenwas te produceren die nodig is om hun nieuwe kolonie te starten. De bijen verteren vervolgens de honing en zetten de koolhydraten om in vloeibare bijenwas. Bijenwas wordt geproduceerd uit een klier in de buik van honingbijen en wordt uitgescheiden om de bijenkorf zelf te creëren. De vrouwelijke werkbijen hebben 8 klieren in hun buik die de was produceren als het tijd is om de honingraat te bouwen. De was die wordt afgescheiden, hardt uit zodra deze in de lucht komt en vormt een wasschaal. (Leuk weetje! Elke wasschaal is als een boom, onder een microscoop kun je de verschillende waslagen zien, net zoals je de ringen aan een boom kunt zien!)
Door de mens gemaakte bijenkorven bestaan ​​uit georganiseerde dozen en frames die een gemakkelijke inspectie van de bijenkorf voor imkers vergemakkelijken. Bijenkolonies halen kammen uit de aanwezige fundering om een ​​netwerk te creëren voor het leggen van eieren en de honingproductie. De werkbijen scheiden gewoonlijk bijenwas af tot ze ongeveer 17 dagen oud zijn. De wasklieren van oudere werkbijen zullen atrofiëren nadat ze met dagelijkse foerageervluchten zijn begonnen.
Dit lijkt een buitengewoon complex proces voor een klein beetje was, maar dit geeft ook een nieuwe betekenis aan het oude gezegde zo bezig als een bij.

Bijenwas is een natuurlijke substantie die wordt gegenereerd en afgescheiden door honingbijen die deze gebruiken om hun honingraten te ontwikkelen. Bijenwas bestaat grotendeels uit vetzuren, koolwaterstoffen en esters. De was is hard en breekbaar als het koud is, maar zacht en buigzaam bij verhitting of blootstelling aan menselijke lichaamstemperatuur. Omdat bijenwas niet bederft, ranzig wordt of anderszins vervalt, kan het opnieuw worden verwarmd en hergebruikt.
Net als de verschillende kleuren honing, hangt de kleur van de was af van de leeftijd van de bijen, de bloemen waaruit ze de nectar verzamelen, het gebied waar de bloemen groeien en de zuiverheid van de honing. Bijenwas varieert in kleur van bijna wit tot zwart, hoewel het meestal een tint langs het gele spectrum is en heldergeel, butterscotch-geel of licht amber lijkt. Deze kleuren zijn te wijten aan het stuifmeel-, hars- en gomgehalte in de oorspronkelijke honing. Deze elementen zijn ook verantwoordelijk voor het bijdragen aan de aangename geur van zowel de honing als de was.
Hoewel bijenwas algemeen bekend staat om zijn lichtdragende vermogen en dus een warmtebron is, is het historisch gezien ook waardevol vanwege zijn veelzijdige toepassingen, waaronder culinaire toepassingen, zoals het op smaak brengen van voedsel en het bewaren van voedsel. Het wordt bijvoorbeeld nog steeds gebruikt om kazen te coaten of te glaceren om een ​​luchtdichte afsluiting te creëren en de groei van schadelijke bacteriën te voorkomen. Bijenwas wordt gebruikt op sommige soorten fruit en voorkomt het verlies van water terwijl het beschermt tegen het verzamelen van stof en tegen krassen, blauwe plekken of gebeten door insecten.